Poezja niecodzienna

[Cylinder]

Żyjemy w najlepszym z możliwych światów, a jednak zaczyna on pod pewnymi względami kuleć. Skąd to jego kalectwo? Ano stąd, że dziś, w 2016 roku, ciężko już o poezję, która trafia do serc i rozumów, którą można rozpalić kochankę i którą okpić można wroga. Niewiele jest zainteresowania Sztuką Piękną, kiedy wśród popkultury największą popularnością cieszy się wysublimowana brzydota.
Nie popadajmy jednak w zbyt wielką egzaltację! Wiersz bowiem nie musi mieć pięknych, harmonijnych strof w czasach, którymi rządzi hałas i chaos, nie musi być też uduchowiony, bo i czasy nie sprzyjają rozrostowi duszy człowieka. Wszystko, czego trzeba poezji, to nietuzinkowość.

I nią właśnie zajmijmy się w tym wątku. Wrzucajmy do niego wiersze, które do nas przemawiają, które waszym zdaniem nie powinny przepaść w mętnych odmętach ludzkiej świadomości.



Pozwolę sobie zacząć od "Pantofelka" Andrzeja Bursa

Spoiler