26-03-2016, 14:36
Jezu, narrator w tym filmiku to taki casual, że aż smutno. Mówiąc o dobrych zagadkach w Zeldzie, pokazuje rozgrywkę ze Skyward Sword, czyli gry, która nawet jak na standardy serii jest tak uproszczona, jak tylko można, żeby dzieciom nie było za trudno.
Dark Souls 2 nazywa lepsze od jedynki, bo "od początku jest szybka podróż". No Panie Jezu z Krzyża Zdjęty, nawet ja, nie będąc fanem cyklu, wiem, jaki to jest głupi pogląd, bo Soulsy to jest gra, w której masz zginąć i łazić 500. raz do tego samego bossa, bo nie byłeś dostatecznie dobry. Git gut.
Co do jeżdżenia tymi samymi drogami w GTA to poniekąd się zgadzam, chociaż mi podróż przez pół mapy w San Andreas sprawiała tyle samo frajdy zarówno za drugim, jak i za dwusetnym razem, głównie za sprawą dobrego gangsta rapu w radiu.
A co do ułatwień w grach ogólnie:
Raz - autor filmiku sam podaje jako przykład Dark Souls, grę trudną i wymagającą treningu, a jakimś cudem szalenie popularną. Czyli jest popyt na trudniejsze gry? Jest.
Dwa - to nie jest 1994, w gry grają miliony ludzi, generując miliardy zysku, więc nie dziwne, że uprościli rozgrywkę, bo przecież mały Timmy nie będzie powtarzał misji dziesiąty raz, tylko odpali inną, łatwiejszą grę.
Trzy - czas na historyjkę:
Kilka dni temu skończyłem po raz pierwszy Super Metroida, bo można go kupić na 3DSie. Super gra, dobry klimat, klasyka branży i tak dalej. Przechodziłem go prawie na ślepo, to znaczy - wiedziałem, jak się skończy (a szkoda, bo zwrot akcji jest całkiem fajny) i wiedziałem, co zrobić w jednym, kluczowym momencie. Oprócz tego nic. Pomimo tej wiedzy i tak zajrzałem do solucji w necie dwa razy, bo po bombardowaniu każdej ściany i sprawdzaniu jej prześwietleniem i tak nie wiedziałem, dokąd iść. Takich gier z gatunku "co do cholery mam teraz zrobić" było trochę już od 1985 roku. Jak wiadomo, teraz masz poradniki/filmiki na YT - żaden problem sprawdzić. A wtedy? No tak, trzeba samemu zgadnąć...
...a gdzie tam, możesz kupić NINTENDO POWER i wiedzieć już teraz! Sekrety w Zeldzie, mapa z pierwszego Metroida, pomoc do Castlevanii 2? Myk!
Poza przygodówkami, które lubowały się w takich zagrywkach (pozdrawiam zagadkę z kluczem i zagadkę z kamiennym ołtarzem z Najdłuższej Podróży), gry z tamtych lat uwielbiały być tak tworzone, żebyś nie wiedział i kupił w końcu to ich pismo z rozwiązaniem. O ile we wspomnianym wyżej Super Metroidzie da się przejść całą grę, a nawet znaleźć 100% przedmiotów samemu, łażąc po całej mapie i tuląc każdą ścianę przez 20 godzin, o tyle nie wierzę, że ktoś sam znalazł sekretne wyjścia w takim wydanym 3 lata wcześniej Super Mario World.
Podsumowując - sekrety, tajemnicze portale, zagadki - spoko, ale jeżeli potrzebuję poradnika, żeby przejść grę, bo oczekuje się ode mnie rzeczy, na które żaden logicznie myślący człowiek by nie wpadł, to trochę mnie to odrzuca.
A, i jeszcze coś - w 7:50 w filmiku narrator mówi "poczujemy się dobrze ze sobą". To jest taka kalka z angielskiego, że aż wstyd, że publicysta szanującego się portalu używa takich wyrażeń.
Dark Souls 2 nazywa lepsze od jedynki, bo "od początku jest szybka podróż". No Panie Jezu z Krzyża Zdjęty, nawet ja, nie będąc fanem cyklu, wiem, jaki to jest głupi pogląd, bo Soulsy to jest gra, w której masz zginąć i łazić 500. raz do tego samego bossa, bo nie byłeś dostatecznie dobry. Git gut.
Co do jeżdżenia tymi samymi drogami w GTA to poniekąd się zgadzam, chociaż mi podróż przez pół mapy w San Andreas sprawiała tyle samo frajdy zarówno za drugim, jak i za dwusetnym razem, głównie za sprawą dobrego gangsta rapu w radiu.
A co do ułatwień w grach ogólnie:
Raz - autor filmiku sam podaje jako przykład Dark Souls, grę trudną i wymagającą treningu, a jakimś cudem szalenie popularną. Czyli jest popyt na trudniejsze gry? Jest.
Dwa - to nie jest 1994, w gry grają miliony ludzi, generując miliardy zysku, więc nie dziwne, że uprościli rozgrywkę, bo przecież mały Timmy nie będzie powtarzał misji dziesiąty raz, tylko odpali inną, łatwiejszą grę.
Trzy - czas na historyjkę:
Kilka dni temu skończyłem po raz pierwszy Super Metroida, bo można go kupić na 3DSie. Super gra, dobry klimat, klasyka branży i tak dalej. Przechodziłem go prawie na ślepo, to znaczy - wiedziałem, jak się skończy (a szkoda, bo zwrot akcji jest całkiem fajny) i wiedziałem, co zrobić w jednym, kluczowym momencie. Oprócz tego nic. Pomimo tej wiedzy i tak zajrzałem do solucji w necie dwa razy, bo po bombardowaniu każdej ściany i sprawdzaniu jej prześwietleniem i tak nie wiedziałem, dokąd iść. Takich gier z gatunku "co do cholery mam teraz zrobić" było trochę już od 1985 roku. Jak wiadomo, teraz masz poradniki/filmiki na YT - żaden problem sprawdzić. A wtedy? No tak, trzeba samemu zgadnąć...
...a gdzie tam, możesz kupić NINTENDO POWER i wiedzieć już teraz! Sekrety w Zeldzie, mapa z pierwszego Metroida, pomoc do Castlevanii 2? Myk!
Poza przygodówkami, które lubowały się w takich zagrywkach (pozdrawiam zagadkę z kluczem i zagadkę z kamiennym ołtarzem z Najdłuższej Podróży), gry z tamtych lat uwielbiały być tak tworzone, żebyś nie wiedział i kupił w końcu to ich pismo z rozwiązaniem. O ile we wspomnianym wyżej Super Metroidzie da się przejść całą grę, a nawet znaleźć 100% przedmiotów samemu, łażąc po całej mapie i tuląc każdą ścianę przez 20 godzin, o tyle nie wierzę, że ktoś sam znalazł sekretne wyjścia w takim wydanym 3 lata wcześniej Super Mario World.
Podsumowując - sekrety, tajemnicze portale, zagadki - spoko, ale jeżeli potrzebuję poradnika, żeby przejść grę, bo oczekuje się ode mnie rzeczy, na które żaden logicznie myślący człowiek by nie wpadł, to trochę mnie to odrzuca.
A, i jeszcze coś - w 7:50 w filmiku narrator mówi "poczujemy się dobrze ze sobą". To jest taka kalka z angielskiego, że aż wstyd, że publicysta szanującego się portalu używa takich wyrażeń.